I.
Ab vergoinha part marrimentz
chantarai, mas eu no·n pusc als;
car vergoinha deu ben aver
qui es en gran benenansa
e puix, ja per dreit ni per tort,
la pert, com c’ama finamentz.
II.
Mas eu no paresc tan dolentz
com so, per que m’en ve grans mals;
mas Deus, c’a midons met voler
que·m faza mala semblanza,
no·m pot mais mal far de mort;
e d’aquel eus serai jausentz.
III.
E si d’aizo no son crezentz
no·n pusc als; mas Dieus, qu’es leyals,
me don encar ogan un ver
colp de cairel o de lanza,
ho c’om en escut freig m’en port;
e puix er l’envejos manentz.
IV.
E qui·l ditz zo qued eu li mentz,
per que ma dona·m ten per fals —
mas seinors! — cal pro pot tener
qui zo pert per devinanza,
don bon amic son en descort?
Et el men suau per las dentz.
V.
Mas ples es de vilas talentz
istz lausengiers ab ditz venals,
si que un rei cuja valer
s’a totz en ditz en romanza
zo que·l sembla per fat deport,
don camja bos cors e bos sentz.
VI.
Per que, madon’, es faillimentz
qui cre tot cant au dels aitals;
e vos, s’anc m’ametz jorn ni ser,
donc com fotz anc en duptanza
qu’eu faillis vas vos tan de tort?
Mas zo sai que·us dol mos turmentz.
VII.
Don vau ‘nvers e truis examentz
si que paresc fols naturals;
e farai totz tems, zo esper,
tro·m tornetz en alegranza
e·m perdonetz ses mal resort
lo tort qu’eu non ai, qu’es parventz.
VIII.
E donc en breu, ses duptanza,
per merce·m tornatz en acort,
si no·us platz ma mort o·l valentz!
IX.
Car me sen vas Amor ses tort
vos en prec tan ardidamentz.