I.
Pro ai del chan essenhadors
entorn mi et ensenhairitz:
pratz e vergiers, albres e flors,
vòutas d’auzelhs e lays e critz
per lo dous termini suau;
qu’en un petit de jòy m’estau,
don nulhs depòrtz no’m pòt jauzir
tan cum solatz d’amor valen.
II.
Las pimpas sian als pastors
et als enfans bordentz petitz,
e mias sion tals amors
don ieu sia jauzens jauzitz.
Qu’ieu lo sai bona tot loguau.
Per sò suy tròp soen marritz
quar non ai sò qu’al còr n’atén.
III.
Luenh es lo castelhs e la tors
ont elha jay e sos maritz,
e si per bos cosselladors
cosselhan non suy enantitz
– qu’autre cosselh petit me’n vau
aitant n’ay fin talan corau –
alres no y a mais del murir,
s’alqun jòy non ai en breumen.
IV.
Totz los vezís apel senhors
del renh on sos jòys fo noyritz,
e crey que’m sia grans honors
quar ieu dels plus envilanitz
cug que sion cortés leyau.
Ves l’amor qu’ins el còr m’enclau
ai bon talant e bon albir
e say qu’ilh n’a bon escien.
V.
Ma voluntat se’n vay lo cors,
la nueit e’l dia esclarzitz,
laïntz per talant de socors;
«Amicx», fa selha, «gilòs brau
an comensat tal batestau
que serà greus a departir,
trò qu’abduy en siam jauzen».