Ab lo temps qe·s fai refreschar lo segle, e reverdezir, veil un novel chant comenzar d’un' amor cui am e dezir; mas tant s’es de mi loignada q’ieu non la puesc acoseguir, ni de mos digz no s’agrada.
Testo Tortoreto 1981
Ab lo temps qe fai refreschar lo segle e reverdezir, vueil un novel chant comenzar d’un amor cui am e dezir; mas tan s’es de mi loignada q’ieu non la puesc aconseguir, ni de mos digz no s’agrada.
Testo Wolf - Rosenstein 1983
Ab lo temps qe·s fai refreschar lo segle e·[ls pratz] reverdezir, vueil un novel chant comenzar d’un'amor cui am e dezir; mas tan s’es de mi loignada q’ieu non la puesc aconseguir, ni de mos digz no s’agrada.
II.
14
Jamai res no·m pot conortar, abanz mi laissarai morir, can m’an fag de midonz sebrar
lauzenjador, cui deus azir! Las! tan l’aurai desirada qe per lei plaing, plor e sospir, e vau cum res enaurada.
Ja mai res no·m pot conortar, abanz mi laissarai morir, can m’an fag de mi donz sebrar lauzenjador, cui Deus azir! Las! tan l’aurai desirada qe per lei plaing, plor e sospir, e vau cum res enaurada.
Ja mai res no·m pot conortar; abanz mi laissarai morir, can m’an fag de mi donz sebrar lauzenjador, cui Deus azir! Las! tan l’aurai desirada qe per lei plaing, plor, e sospir, e vau cum res enaurada.
III.
21
Aqesta, don m’auzetz chantar, es plus bella q’ieu no sai dir, fresc’a color e bel esgar
et es blancha ses brunezir; oc! e non es vernisada, ni om de leis non pot maldir, tant es fina, esmerada.
Aqesta, don m’auzetz chantar, es plus bella q’ieu no sai dir, fresc’ a color e bel esgar, et es blancha ses brunezir; oc, e non es vernisada, ni om de leis non pot mal dir, tant es fina, esmerada.
Aqesta don m’auzet[z] chantar, es plus bella q’ieu no sai dir; fresc’a color e bel esgar, et es blancha ses brunezir; oc, e non es vernisada, ni om de leis non pot mal dir, tant es fina [et] esmerada.
IV.
28
E sobre tota·s deu prezar de dic ver, segon mon albir, d’ensegnamen e de parlar, c’anc non volc son amic traïr; et ieu fols [fui] la vegada car crezei ren qe·n auzis dir, ni·l fiz so don fos irada.
E sobre totas deu prezar de dig ver, segon mon albir, d’ensegnamen e de parlar, c’anc non volc son amic trair; et ieu fols fui la vegada. car crezei ren q’en auzis dir, ni·l fiz so don fos irada.
E sobre tota·s deu prezar de dig ver, segon mon albir, d’ensegnamen e de parlar, c’anc non volc son amic traïr; et ieu fols [fui] la vegada car crezei ren q’en auzis dir, ni·l fiz so don fos irada.
V.
35
Anc ieu de lei non volc clamar, q’enqer, si·s vol, me pot jauzir, et a ben poder de donar
d’aqo on me pot enrequir; no posc far lonja durada, qe·l manjar en pert e·l durmir, car no m’es plus aizinada.
Anc ieu de lei non volc clamar, q’enqer, si·s vol, me pot jauzir, et a ben poder de donar d’aqo on me pot enrequir; no posc far lonja durada, qe·l manjar en pert e·l durmir, car no m’es plus aizinada.
Anc ieu de lei non volc clamar, q’enqer, si·s vol, me pot jauzir, et a ben poder de donar d’aqo on me pot enrequir; no posc far lonja durada, qe·l manjar en pert e·l durmir, car no m’es plus aizinada.
VI.
42
Amors es douza a l’intrar et amara al departir, q’en un jorn vos fara plorar, et autre jogar e burdir, q’eu sai d’Amor enseigniada, on plus la cujava servir, ilh es vas mi cambiada.
Amors es douza a l’intrar et amara al departir, q’en un jorn vos fara plorar, et autre jogar e burdir, q’eu sai d’Amor enseigniada, on plus la cujava servir, ilh es vas mi cambiada.
Amors es douza al mirar et amara al departir; q’en un jorn vos fara plorar, et autre jogar e burdir; q’eu sai d’Amor enseigniada: on plus la cujava servir, ilh es vas mi cambiada.
VII.
49
Messatges, vai, si Deus ti guar, e sapchas ab midonz furmir, q’eu non puesc lonjamen estar [de] sai vius ni de lai guerir, si josta mi despoliada non la puesc baizar e tenir dins cambra encortinada.
Messatges, vai, si Deus ti guar, e sapchas ab mi donz furmir q’eu non puesc lonjamen estar de sai vius ni de lai guerir, si josta mi despoliada non la puesc baizar e tenir dins cambra encortinada.
Messatges, vai, si Deus ti guar, e sapchas ab mi donz furmir, q’eu non puesc lonjamen estar [de] sai vius ni de lai guerir, si josta mi despoliada non la puesc baizar e tenir dins cambra encortinada.