I.
Lancan vei fueilla e flor e frug
parer dels arbres e·ill ramel'
et aug lo chan que fan e·l brug
ranas el riu, el bosc l'auzel,
adonc mi fueilla e·m flor e·m frug'amors
al cor tan gen que la nueg mi ressida
can autra genz pauz'e dorm e soiorna.
II.
Er sai eu c'amors m'a condug
el sieu plus segurain castel
don no·i don renda ni trahug,
ans m<i> a fag don et capdel:
non ai poder ni cor que·m vir aillors,
qu'enseniamenz e f<e>eutatz plevida
lai per estar a bon faitz s'i atorna.
III.
Amors, de vos ai fag estug
loniamen verai e fizel,
cant no fiz ganda ni esdug
d'amar, anz m'era bon e bel:
e vos faitz me dels grans afanz socors,
merces, d'aitan que Miels ai adelida
don par soleils iusc'al ser po<s> s'aiorna.
IV.
D'enian mi tuel e d'enuech fugh
per l'amor ab que m'atropel,
don ai un tal ver dig adugh
re non sai que mentirs s'espel:
oi mais pres eu 'n bel pauc lauzeniadors,
per so qu'eu voil e·m vol sill c'ai cobida
et eu sel soi que·ls sieus ditz non trastorna.
V.
Si l'auzes dir, ben sauron tug
que iois mi monta·l cor al cel,
car deportz mi creis e desdug
la bella que d'amor apel:
mon bon esper mi dobla sa valors,
car qui mais val mais dopta far faillida
ez il non es de re trista ni morna.
VI.
D'aquest'amor so loin forduc
domneador fenhen fradel,
pero si·s n'an main pretz destrug
tal que·s fn coinde ez isnel:
et eu que soi dels leials amadors
estau iauzens, c'amors e iois me guida
lo cor en ioi que aillors no·s trastorna.
VII.
Vai t'en, chanzos, a la bella de cors
e dijas li c'Arnautz met en oblida
tot'autra amor per leis vas cui s'atorna.
I.
Lanquan vei fueill’e flor e frug
parer dels albres el ramel
e aug lo chan que faun e·l brug
ranas el riu, el bosc auzel,
doncs mi fueill’e·m floris e·m fruch’ Amors
el cor tan gen que la nueit me retsida
quant autra gen dorm e pauz’e sojorna.
II.
Ar sai ieu c’Amors m’a condug
el sieu plus seguran castel
don non dei renda ni trahug,
ans m’en ha fait don e capdel;
non ai poder ni cor que·m vir’ aillors
qu’ensenhamens e fizeutatz plevida
jai per estar, c’a bon pretz s’ i atorna.
III.
Amors, de vos ai fag estug
lonjamen verai e fizel,
c’anc no fis guanda ni esdug
d’amar, ans m’era bon e bel;
e vos faitz m’en dels grans afans socors!
Merces d’aitan, que·l mieils ai ad eslida
don part soleils duesc’al jorn quez ajorna.
IV.
D’enguan mi tueill e d’enueg fug
per l’amor ab que m’atropel,
don ai un tal ver dig adug
re no sai que mentirs s’espel;
hueimais pretz ieu ben pauc lauzenjadors
per so qu’ ieu vueill e·m vol sill c’ai cobida,
et ieu soi cel que·ls sieus digz non trastorna.
V.
Si l’auzes dir, ben saubron tug
que Jois mi monta·l cor el cel,
quar deport mi creis e desdug
la bela que d’amor apel;
mon bon esper mi dotbla sa valors
quar qui mais val mais dopta far faillida
et ill non es de re trista ni morna.
VI.
D’aquest’ amor son lunh forsdug
dompneiador fenhen, fradel,
pero si·s n’an maint pretz destrug
tal que·s fan cueinte et isnel;
et ieu que soi dels leials amadors
estau jauzens, c’Amors e Jois me guida
lo cor en joi, que aillors no·s trastorna.
VII.
Vai t’en, chansos, a la bela de cors
e diguas li c’Arnautz met en oblida
tot’autr’ amor per lieis vas cui s’adorna.