I
Companho, farai un vers tot covinen
ez aura·i mais de foudatz no·i a de sen
er totz mesclatz d'amor e de joi e de joven.
II
E tenhatz lo per vilan qui no l'enten
o qu'ins en son cor voluntiers non l'apren:
greu partir si fai d'amor qui la trob'a son talen.
III
Dos cavals ai a ma seilla ben e gen;
bon son ez ardit per armas e valen,
mas no·ls puesc tener amdos que l'uns l'autre no consen.
IV
Si·ls pogues adomesgar a mon talen,
ja no volgr'aillors mudar mon garnimen,
que meils for'encavalguatz de negun home viven.
V
Launs fo dels montanhiers lo plus corren,
mas aitan fera estranheza ha longuamen
ez es tan fers e salvatges que de bailar si defen.
VI
L'autre fo noiritz sa jos, pres Cofolen,
ez anc no vis belazor, mon essien;
aquest non er ja camjatz no per aur ni per argen.
VII
Qu'ie·l donei a son senhor poilli paisen;
pero si·m retinc ieu tant de covenen
que s'il lo teni'un an, qu'ieu lo tengues mais de sen.
VIII
Cavalier, datz mi conseill d'un pensamen;
anc mais no fui eisarratz de cauzimen
e no sai ab cal me tenha, de n'Ancnes ho de n'Arsen.
IX
De Gimel ai lo castel e·l mandamen,
e per Niol fauc ergueill a tota gen;
c'ambedui me son jurat e plevit per sagramen.
I
Companho, farai un vers ... covinen, †
et aura·i mais de foudatz no·y a de sen,
et er totz mescaltz d'Amor et de joy e de joven.
II
E tenguatz lo per vilan qui no·l enten
o dins son cor voluntiers non l'apren:
greu partir si fai d'amor qui la troba <a>talen.
III
Dos cavalhs ai a ma sselha ben e gen,
bon son et adreg per armas e valen,
e no·ls puesc amdos tener, que l'us l'autre non cossen.
IV
Si·ls pogues adomesjar a mon talen,
ja no volgr'alhors mudar mon guarnimen
que miels for'encavalguatz ce nuill ome viven. †
V
Launs fon dels montaniers lo plus corren,
mas tan fera estranhez'a longuamen
et es tan fers e salvatges que del bailar si defen.
VI
L'autre fon noyritz sa jus part Cofolen,
et anc no·n vis bellazor, mon escien:
aquest non er ja camjatz ni per aur ni per argen.
VII
Qu'ie·l doney a son senhor polin payssen,
pero si·m retinc ieu tan de covenen
que s'ilh lo tenia un an qu'ieu lo tengues mais de cen.
VIII
Cavalier, datz mi cosselh d'un pessamen
- anc mays no fuy issaratz de cauzimen -:
res non sai ab qual mi tengua, de n'Agnes o de n'Arsen.
IX
De Gimel ai lo castel e·l mandamen,
e per Niol fauc ergueill a tota gen,
c'ambedui me son jurat et plevit per sagramen.
I
Companho, faray un vers [...] covinen:
et aura·i mais de foudatz no·y a de sen,
et er totz mescaltz d'amor e de joy e de joven.
II
E tenguatz lo per lo vilan qui no l'enten
o dins son cor voluntiers [qui] non l'apren;
greu partir si fa d'amor qui la trob'a son talen.
III
Dos cavalhs ai a ma selha ben e gen;
bon son a dreg per armas e valen;
mas no·ls puesc amdos tener que l'us l'autre non cossen.
IV
Si·ls pogues adomesjar a mon talen,
ja no volgra alhors mudar mon guarnimen,
que miels for' encavalguatz de nuill [autr']ome viven.
V
Laüns fo dels montanhiers lo plus corren;
mas aitan fer' estranhez' ha longuamen,
et es tan fers e salvatges que del bailar si defen.
VI
L'autre fo noyritz sa jus, part Cofolen,
et anc no·n vis bellazor mon escien;
aquest non er ja cmajatz ni per aur ni per argen.
VII
Qu'ie·l doney a son senhor polin payssen;
pero si·m retinc ieu tan de covenen
Que s'el lo teni' un an qu'ieu lo tengues mais de cen.
VIII
Cavallier, datz mi cosselh d'un pessamen;
anc mais no fuy issarratz de cauzimen:
ges non sai ab qual mi tengua de N'Agnes o de N'Arsen.
IX
De Gimel ai lo castel e·l mandamen,
e per Niol fauc ergueill a tota gen,
c'ambedui me son jurat e plevit per sagramen.
I
Companho, farai un vers [qu’er] covinen,
et aura·i mais de foudatz no·i a de sen
et er totz mesclatz d’amor e de joi e de joven.
II
E tenhatz lo per vilan, qui no l’enten,
qu’ins en son cor voluntiers [res] no l’apren:
greu partir si fai d’amor qui la trob’a son talen.
III
Dos cavals ai a ma sselha, ben e gen;
bon son ez ardit per armas e valen;
ma no·ls puesc tener amdos, que l’uns l’autre non consen.
IV
Si·ls pogues adomesgar a mon talen
ja no volgr’aillors mudar mon garnimen,
que meils for’encavalguatz de nuill hom e[n mon] viven.
V
Launs fo dels montanhiers lo plus corren,
mas aitan fer’estranhez’ha longuamen
ez es tan fers e salvatges, que del bailar si defen.
VI
L’autre fo noiritz sa jos, pres Cofolen;
ez anc no·n vis belazor, mon essien:
aquest non er ja camjatz, ni per aur ni per argen.
VII
Qu’ie·l donei a son senhor poilli paisen,
pero si·m retinc ieu tan de covinen
que, s’il lo tenia un an, ieu lo tengues mais de cen.
VIII
Cavalier, datz mi conseill d’un pensamen:
anc mais no fui eissaratz de cauzimen:
re no sai ab cal me tenha, de N’Agnes o de N’Arsen.
IX
De Gimel ai lo castel e·l mandamen
e per Niol fauc ergueill a tota gen:
c’ambedui me son jurat e plevit per sagramen.