![]() |
Bernartz del uentedorn. LO temps uai euen euire. P(er) iorns p(er) mes ep(er) ans. Et eu las no(n) sai que dire. Cades es us mos ta- lans. Ades es us enous muda. Cunam uoill enai uolguda. Dont anc no(n) aic iauzimen. Puois ella no(n) pert lo rire. Ami enue dols edans. Caital ioc me fait aissire. Donei lo peior dos ta(n)s. Caitals amors es perduda. Ques duna part ma(n)- tenguda. Tro que fai acordamen. Ben deuri esser blasmaire. De mi mezeis arason. Quanc no nasquet sel demaire. Tan seruizi em p(er)don. Esella nomen castia. Ades dobla la fuoi- llia. Quel fols no(n) tem tro que pren. Iamais no serai chantaire. Ni della scolla nibl- on. Que mos chantars no ual gaire. Ni mas |
![]() |
uoutas ni miei son. Ni res q(ue)u fassa nidia. No co- nosc que pros me sia. Ni no(n) uei meilluramen. Si tot fas de ioi paruensa. Mol(t) ai dinz lo cor iratz. Qui uit anc mais penedensa. Faire dena(n) lo pechat. On plus la prec plus mes dura. Ma(s) sen breu iorn nos meillura. Uengut er al pa rtimen. Pero bes es que lam uensa. A tota sa uoluntat. Que sella tot obistensa. Ades naura pietat. Qe so mostra le scritura. Causa de bona uentura. Ual un sol iorn mais de cen. Qua no(m) partirai ama uida. Tam com sia sals ni sans. Que puois la(r)ma nes issuda. Balaia lonc temps lo grans. Esi tot no ses coitanda. Ia p(er) me no(n) er blasmada. Sol dieus adena(n) cam- en. Ai bon amors encobida. Cors ben fait grailles eplas. Fresca caira colorida. Cui dieus formet ablas mas. Totz temps uos ai desiranda. Altram- or ne uoill ne ien. Dolsa res ben enseingnada. Cels queus atan gen formada. Men don cel ioi q(ue)u aten. |
Bernartz del uentedorn. | Bernartz del Ventedorn. |
I | I |
LO temps uai euen euire. P(er) iorns p(er) mes ep(er) ans. Et eu las no(n) sai que dire. Cades es us mos ta- lans. Ades es us enous muda. Cunam uoill enai uolguda. Dont anc no(n) aic iauzimen. |
Lo temps vai e ven e vire per iorns, per mes e per ans, et eu, las! No·n sai que dire, c’ades es us mos talans. Ades es us e no·us muda, c’una·m voill e·n ai volguda, dont anc non aic iauzimen. |
II | II |
Puois ella no(n) pert lo rire. Ami enue dols edans. Caital ioc me fait aissire. Donei lo peior dos ta(n)s. Caitals amors es perduda. Ques duna part ma(n)- tenguda. Tro que fai acordamen. |
Puois ella no·n pert lo rire, a mi en ve dols e dans, c’aital ioc me fait aissire don ei lo peior dos tans c’aitals amors es perduda qu’es d’una part mantenguda, tro que fai acordamen. |
III | III |
Ben deuri esser blasmaire. De mi mezeis arason. Quanc no nasquet sel demaire. Tan seruizi em p(er)don. Esella nomen castia. Ades dobla la fuoi- llia. Quel fols no(n) tem tro que pren. |
Ben deuri’esser blasmaire de mi mezeis a rason, qu’anc no nasquet sel de maire tan servizi em perdon; e s’ella no m’en castia, ades dobla la fuoillia, que·l fols non tem, tro que pren. |
IV | IV |
Iamais no serai chantaire. Ni della scolla nibl- on. Que mos chantars no ual gaire. Ni mas uoutas ni miei son. Ni res q(ue)u fassa nidia. No co- nosc que pros me sia. Ni no(n) uei meilluramen. |
Ia mais no serai chantaire ni de lla scolla n’Iblon, que mos chantars no val gaire ni mas voutas ni miei son; ni res qu’eu fassa ni dia, no conosc que pros me sia, ni no·n vei meilluramen. |
V | V |
Si tot fas de ioi paruensa. Mol(t) ai dinz lo cor iratz. Qui uit anc mais penedensa. Faire dena(n) lo pechat. On plus la prec plus mes dura. Ma(s) sen breu iorn nos meillura. Uengut er al pa rtimen. |
Si tot fas de ioi parvensa, molt ai dinz lo cor iratz. Qui vit anc mais penedensa faire denan lo pechat? On plus la prec, plus m’es dura; mas s’en breu iorn no·s meillura, vengut er al partimen. |
VI | VI |
Pero bes es que lam uensa. A tota sa uoluntat. Que sella tot obistensa. Ades naura pietat. Qe so mostra le scritura. Causa de bona uentura. Ual un sol iorn mais de cen. |
Pero bes es qu’ela·m vensa a tota sa voluntat, que, s’ella tot o bistensa, ades n’aura pietat; qe so mostra l’Escritura: causa de bon’aventura val un sol iorn mais de cen. |
VII | VII |
Qua no(m) partirai ama uida. Tam com sia sals ni sans. Que puois la(r)ma nes issuda. Balaia lonc temps lo grans. Esi tot no ses coitanda. Ia p(er) me no(n) er blasmada. Sol dieus adena(n) cam- en. |
Qua no·m partirai a ma vida, tam com sia sals ni sans, que puois l’arma n’es issuda, balaia lonc temps lo grans; e si tot no s’es coitanda, ia per me no·n er blasmada, sol d’ieus adenan camen. |
VIII | VIII |
Ai bon amors encobida. Cors ben fait grailles eplas. Fresca caira colorida. Cui dieus formet ablas mas. Totz temps uos ai desiranda. Altram- or ne uoill ne ien. |
Ai, bon’amors encobida, cors ben fait, grailles e plas, fresca caira colorida, cui Dieus formet ab las mas! Totz temps vos ai desiranda, altr’amor ne voill neien! |
IX | IX |
Dolsa res ben enseingnada. Cels queus atan gen formada. Men don cel ioi q(ue)u aten. |
Dolsa res ben enseingnada, cels que·us a tan gen formada, m’en don cel ioi qu’eu aten! |
![]() |