Toja

Versione stampabilePDF version

I.
Lanquan vei fueill’e flor e frug        
parer dels albres el ramel              
e aug lo chan que faun e·l brug         
ranas el riu, el bosc auzel,            
doncs mi fueill’e·m floris e·m fruch’ Amors 
el cor tan gen que la nueit me retsida      
quant autra gen dorm e pauz’e sojorna.      

II.
Ar sai ieu c’Amors m’a condug               
el sieu plus seguran castel                 
don non dei renda ni trahug,                
ans m’en ha fait don e capdel;              
non ai poder ni cor que·m vir’ aillors      
qu’ensenhamens e fizeutatz plevida          
jai per estar, c’a bon pretz s’ i atorna.   

III.
Amors, de vos ai fag estug                  
lonjamen verai e fizel,                     
c’anc no fis guanda ni esdug                
d’amar, ans m’era bon e bel;                
e vos faitz m’en dels grans afans socors!   
Merces d’aitan, que·l mieils ai ad eslida   
don part soleils duesc’al jorn quez ajorna. 

IV.
D’enguan mi tueill e d’enueg fug            
per l’amor ab que m’atropel,                
don ai un tal ver dig adug                  
re no sai que mentirs s’espel;              
hueimais pretz ieu ben pauc lauzenjadors    
per so qu’ ieu vueill e·m vol sill c’ai cobida, 
et ieu soi cel que·ls sieus digz non trastorna. 

V.
Si l’auzes dir, ben saubron tug                 
que Jois mi monta·l cor el cel,                 
quar deport mi creis e desdug                   
la bela que d’amor apel;                        
mon bon esper mi dotbla sa valors               
quar qui mais val mais dopta far faillida       
et ill non es de re trista ni morna.            

VI.
D’aquest’ amor son lunh forsdug                 
dompneiador fenhen, fradel,                     
pero si·s n’an maint pretz destrug              
tal que·s fan cueinte et isnel;                 
et ieu que soi dels leials amadors              
estau jauzens, c’Amors e Jois me guida          
lo cor en joi, que aillors no·s trastorna.      

VII.
Vai t’en, chansos, a la bela de cors            
e diguas li c’Arnautz met en oblida             
tot’autr’ amor per lieis vas cui s’adorna.