I
Lanquan li jorn son lonc en mai
m’es bel dous chans d’auzels de lonh,
e quan me soi partitz de lai
remembra·m d’un’amor de lonh:
vauc de talan enbroncx e clis,
si que chanz ni flors d’albespis
no·m platz plus que l’ivers gelatz.
II
Ja mais d’amor no·m jauzirai
si non gaug d’est’amor de lonh,
que gensor ni meillor no·n sai
vas nuilla part, ni pres ni lonh.
Tant es sos pretz verais e fis
que lai el renc dels Sarrazis
fos ieu per leis caitius clamatz!
III
Iratz e jauzens m’en partrai
quan verai cest’amor de lonh
que per un ben que m’en eschai
n’ai dos mals si be·m soi de lonh.
Ai, com fora dreitz pelegris
si ja mos flox ni mos tapis
fos per sos bels hueils remiratz.
IV
Dieus que fes tot quant es e fai
e formet est’amor de lonh,
mi don poder qu’encor lai
eu remir cest'amor de lonh
veraiamen en tal aisis:
si que la cambra e·l jardis
mi semble maisos e palaitz.
V
Be·m parra jois quan li querrai
per amor Dieu l’alberc de lonh,
e s’a lei platz alberguarai
pres de lei si be·m soi de lonh;
adonx parra·l parlamenz fis
quan drutz loindas er tan vezis
ab bels digz jausira solatz.