I
Farai un vers de dreyt nien:
non er de mi ni d’autra gen,
non er d’amor ni de joven,
ni de ren au,
qu’enans fo trobatz en durmen
sus un chivau.
II
No sai en qual hora·m fui natz,
no soi alegres ni iratz,
no soi estranhs ni soi privatz,
ni no·n puesc au,
qu’enaissi fui de nueitz fadatz
sobr’un pueg au.
III
No sai cora·m fui endormitz,
ni cora·m veill, s’om no m’o ditz:
per pauc no m’es lo cor partitz
d’un dol corau;
e no m’o pretz una fromitz,
par saint Marsau!
IV
Malautz soi e cre mi morir,
e re no sai mas quan n’aug dir.
Metge querrai al mieu albir,
e no·m sai tau;
bos metges er, si.m pot guerir,
mor non, si amau.
V
Amigu’ai ieu, no sai qui s’es,
c’anc no la vi, si m’aiut fes;
ni·m fes que·m plassa ni que·m pes,
ni no m’en cau;
c’anc non ac Norman ni Franses
dins mon ostau.
VI
Anc non la vi et am la fort;
anc non n’aic dreit ni no·m fes tort;
quan non la vei, be m’en deport;
no·m pretz un jau;
qu’ie·n sai gensor et bellazor,
e que mais vau.
VII
No sai lo luec ves on s’esta,
si es en pueg ho [es] en pla;
non aus dire lo tort que m’a,
abans m’en cau;
e peza·m be quar sai rema,
[per] aitan vau.
VIII
Fait ai lo vers, no say de cui;
e trametrai lo a celui
que lo·m trametra per autrui
enves Peitau,
que·m tramezes del sieu estui
la contraclau.