Jeanroy

Versione stampabilePDF version

I
Ab la dolchor del temps novel
foillo li bosc, e li aucel
chanton chascus en lor lati
segon lo vers del novel chan;
adonc esta ben c'om s'aisi
d'acho don hom a plus talan.
 
II
De lai don plus m'es bon e bel
non vei mesager ni sagel,
per que mos cors non dorm ni ri
ni no m'aus traire adenan,
tro qe sacha ben de la fi
s'el' es aissi com eu deman
 
III
La nostr'amor vai enaissi
com la branca de l'albespi
qu'esta sobre l'arbre en treman,
la nuoit, a la plja ez al gel,
tro l'endeman, que·l sols s'espan
pel las fuellias verz e·l ramel.
 
IV
Enquer me menbra d'un mati
que non fezem de guerra fi,
e que·m donet un don tan gran,
sa drudari' e son anel:
enquer me lais Dieus viure tan
c'aja mas manz soz so mantel!
 
V
Qu'eu non ai soing d'estraing lati
que·m parta de mon Bon Vezi,
qu'eu sai de paraulas com van
ab un breu sermon que s'espel,
que tal se van d'amor gaban,
nos n'avem la pessa e·l coutel.