I.
Lanquan li jorn son lonc en may
M’es belhs dous chans d’auzelhs de lonh,
E quan mi suy partitz de lay
Remembra·m d’un’ amor de lonh:
Vau de talan embroncx e clis
Si que chans ni flors d’albespis
No·m platz plus que l’yverns gelatz.
II.
Ben tenc lo senhor per veray
Per qu’ieu veirai l’amor de lonh;
Mas per un ben que m’en eschay
N’ai dos mals, quar tant m’es de lonh.
Ai! car me fos lai pelegris,
Si que mos fustz e mos tapis
Fos pels sieus bels huelhs remiratz!
III.
Be·m parra joys quan li querray,
Per amor Dieu, l’alberc del lonh:
E, s’a lieys platz, alberguarai
Pres de lieys, si be·m suy de lonh:
Adoncs parra·l parlamens fis
Quand drutz lonhdas er tan vezis
Qu’ab bels digz jauzira solatz.
VI.
Iratz e gauzens m’en partray,
S’ieu ja la vey, l’amor de lonh:
Mas non sai quoras la veyrai,
Car trop son nostras terras lonh:
Assatz hi a pas e camis,
E per aisso no·n suy devis...
Mas tot sia cum a Dieu platz!
V.
Ja mais d’amor no·m jauziray
Si no·m jau d’est’ amor de lonh,
Que gensor ni melhor no·n sai
Vas nulha part, ni pres ni lonh;
Tant es sos pretz verais e fis
Que lay el reng dels Sarrazis
Fos hieu per lieys chaitius clamatz!
VI.
Dieus que fetz tot quant ve ni vai
E formet sest’ amor de lonh
Mi don poder, que cor ieu n’ai,
Qu’ieu veya sest’amor de lonh
Verayamen, en tals aizis,
Si que la cambra e·l jardis
Mi resembles tos temps palatz!
VII.
Ver ditz qui m’apella lechay
Ni deziron d’amor de lonh,
Car nulhs autres joys tan no·m play
Cum jauzimens d’amor de lonh;
Mas so qu’ieu vuelh m’es atahis.
Qu’enaissi·m fadet mos pairis
Qu’ieu ames e no fos amatz.
VIII.
Mas so qu’ieu vuoill m’es atahis.
Totz sia mauditz lo pairis
Qe·m fadet q’ieu non fos amatz!